مهدی بهبودی/پذیرایی ساده

مهدی بهبودی/پذیرایی ساده

مهدی بهبودی در چیدمان صوتی پذیرایی ساده تجربه‌ای شنیداری و فضایی را رقم می‌زند که در بطن خود حامل تأملی بر ماهیت صدا، حضور اشیا، و نقش مخاطب است. این اثر با استفاده از ۱۲ میز، هر یک دربرگیرنده‌ی ۲۹ لیوان و ظروف صوتی، در قالبی که هم‌زمان نظم و بی‌نظمی را در خود دارد، به یک میدان صوتیِ پویا شکل می‌دهد. او با دقتی خاص، بر جنبه‌های نامحسوس صوت تمرکز کرده است؛ آن صداهایی که همواره اطراف ما هستند اما از توجه ما دور می‌مانند. او با اشاره به باور عامیانه‌ی صدای دریا در گوش‌ْماهی می‌کوشد مفهوم صوت را از قالب‌های متعارف جدا کرده و به مخاطب امکان کشف جنبه‌های نهفته‌ی آن را بدهد. در اینجا، لیوان‌ها در نقش رزونانس‌دهنده‌هایی عمل می‌کنند که در کنار حرکت یک بازوی مکانیکی، به شکلی نامرئی، صداهایی را تقویت کرده و تغییر می‌دهند.

از منظری سبک‌شناختی این اثر را می‌توان نوعی ارکستراسیون اشیای روزمره خواند؛ لیوان‌ها که در سکوتِ خودْ صدایی نهفته دارند، با مداخله‌ی هنرمند و حرکت بازوی مکانیکی، به اجرا درمی‌آیند. چیدمان دقیق و یکسانِ سطح لبه‌های ظروف، نوعی انسجام بصری را ایجاد می‌کند که با تغییرات صوتی، از حالت سکون به فضایی زنده بدل می‌شود. تعاملی که در این اثر وجود دارد، تعاملی غیرمستقیم و منفعل است. مخاطب در تعامل مستقیم با عناصر صوتی قرار نمی‌گیرد، اما حضور او در فضا تأثیرگذار است. همان‌گونه که لباس‌ها و بدن انسان به‌عنوان عایق‌های صوتی عمل می‌کنند، تغییر در چگالی حضور مخاطب می‌تواند ساختار صوتی اثر را تحت ‌تأثیر قرار دهد. به این ترتیب، حضور انسان بخشی از فرآیند صوتی اثر می‌شود، بی‌آنکه لزوماً عاملی فعال باشد.

پذیرایی ساده را می‌توان در امتداد جریان‌های هنر صوتیِ معاصر دانست، جایی که صدا نه تنها به‌عنوان ابزار شنیداری، بلکه به‌عنوان یک ماده‌ی فیزیکی، قابل دستکاری و تجربه است. این اثر، با بهره‌گیری از اصول صداشناسی، فرم، و عملکرد اشیا، به تجربه‌ای تبدیل می‌شود که فراتر از شنیدنِ صرف، به کاوشی در ماهیت صدا، فضا، و حضور انسانی می‌انجامد. این اجرا در عین آن که در محدوده‌ی موسیقیِ تجربی قرار می‌گیرد، در گفت‌وگوی مستقیم با فلسفه‌ی اشیا و محیط هم معنا می‌یابد. مهدی بهبودی در این اثر نشان می‌دهد که چگونه اشیای روزمره حامل معناهای صوتی و ارتباطاتی پنهان هستند که تنها با مداخله‌ی هنری، امکان شنیده‌شدن می‌یابند. این اثر، با تأکید بر ماهیت صوت به‌عنوان پدیده‌ای نامرئی اما فراگیر، تجربه‌ای است که مخاطب را از شنیدن منفعلانه به مواجهه‌ای عمیق‌تر با جنبه‌های پنهان صدا سوق می‌دهد.