امیر ابراهیم‌زاده/کوزه‌های سوت‌زن

امیر ابراهیم‌زاده/ کوزه‌های سوت‌زن

در چارچوب کاوش‌های معاصر در زمینه‌ی صدا و ماده، کوزه‌های سوت‌زن پرسشی درباره‌ی تعامل میان طنین، سکوت، و فرم مطرح می‌کنند. این آثار گفت‌وگویی تأمل‌برانگیز میان صدا به عنوان پدیده‌ای مجسمه‌وار و حضور آن به عنوان نیرویی گذرا و زودگذر ارائه می‌دهند. با چیدمانی دقیق، آثار به نمایش درآمده مفاهیم سنتی تجربه‌ی شنیداری را به چالش می‌کشند و بینندگان را دعوت می‌کنند که صدا را نه صرفاً به عنوان یک برون‌داد، بلکه به عنوان ویژگی‌ای ذاتی که در اشیا نهفته است، در نظر بگیرند.

این نمایش پیرامون ظروفی با طراحی آکوستیکی بنا شده است. این اشیا به‌عنوان واسطه‌ای میان ادراک حسی و منطق ساختاری عمل می‌کنند و مخاطبان را به درگیری‌ای سوق می‌دهند که در آن شنیدن فراتر از دریافت منفعلانه می‌رود. این ظروف در عین برخورداری از سنت‌های صنایع دستی، در نقطه‌ی تلاقی هنر تجربیِ معاصر هم قرار دارند. توانایی ظریف آن‌ها در تولید صداهای سوت‌مانند، خواه از طریق تعامل مستقیم یا تأثیرات محیطی، فضای نمایشگاه را به عرصه‌ای از ظرفیت صوتی نهفته تبدیل می‌کند.

یکی از جنبه‌های تعیین‌کننده‌ی این نمایشگاه توجه به عمل شنیدن است. برخلاف آثاری که صدا را به‌طور واضح و آشکار ارائه می‌دهند، کوزه‌های سوت‌زن نوعی انتظار صوتی را پرورش می‌دهد - صدا ممکن است از طریق حرکت، تغییرات دمایی، یا نزدیکی مخاطب ظاهر شود. این تعامل میان فعال‌سازی و عدم حضور، آگاهی مخاطب را نسبت به چگونگی شکل‌گیری، ناپدید شدن، و بازآرایی صدا در چارچوب‌های فضایی افزایش می‌دهد.

در ارتباط با رویکردهای نوین هنر صوتی و مجسمه‌سازی آکوستیک، این نمایشگاه با بحث‌های جاری درباره‌ی نقش صدا به‌عنوان یک موجودیت فضایی، نه صرفاً یک پدیده‌ی شنیداری، هم‌سو است. ظروف به مراجع تاریخی اشاره می‌کنند - در مقایسه با کوزه‌های سوت‌زن باستانی یا محفظه‌های طنین‌انداز - در حالی که به‌طور هم‌زمان پژوهش‌های علمی و هنری معاصر درباره‌ی انتشار صوت را در بر می‌گیرند. با کاوش در نقطه‌ی برخورد صنایع دستی، فناوری و تجربه‌ی حسی، نمایشگاه نشان می‌دهد که چگونه اشیا می‌توانند هویت‌های صوتی نهفته‌ای داشته باشند که تنها از طریق مداخله‌ی هنری آشکار می‌شوند.

در نهایت، کوزه‌های سوت‌زن دعوتی به بازاندیشی حضور مادی است - چگونگی تعامل میان سکوت، فضا، و طنین در شکل‌گیری تجربه‌ی شنیداری. این نمایش به واسطه‌ی چنین کاوشی نشان می‌دهد که نیروهای نامرئیِ نهفته در فرم چگونه به صدا اجازه می‌دهند تا به‌عنوان پدیده‌ای بنیادین و درعین‌حال گریزان، فراتر از چارچوب‌های شنیداری متعارف پدیدار شود.